شواهد موجود حاکی از وجود دو نوع مجزا از خودشیفتگی به شکل خودشیفتگی خودبزرگ بین و آسیب پذیر می باشد. هدف از مطالعه حاضر مقایسه میزان همدلی و راهبردهای تنظیم هیجان شناختی در این دو نوع از خودشیفتگی و نیز مقایسه آنها با افراد فاقد ویژگی های خودشیفته وار بود. تعداد 90 نفر آزمودنی از بین دانشجویان شاغل به تحصیل در دانشگاه های تهران که بر اساس غربالگری به وسیله پرسشنامه خودشیفتگی مرضی، در سه گروه 30 نفره دارای رگه های خودشیفتگی خودبزرگ بین، آسیب پذیر و فاقد رگه های خودشیفتگی قرار می گرفتند، توسط مقیاس بهره همدلی و پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی مورد ارزیابی قرار گرفتند. داده ها به وسیله روش آماری تحلیل واریانس چندراهه مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان داد تنها در خرده مقیاس سرزنش خود و فاجعه پنداری از خرده مقیاس های پرسشنامه تنظیم هیجان شناختی بین هر دو گروه دارای رگه های خودشیفتگی خودبزرگ بین و آسیب پذیر، با گروه فاقد رگه ها تفاوت معنادار وجود دارد. در خرده مقیاس مثبت اندیشی این تفاوت تنها بین افراد دارای رگه های آسیب پذیر با افراد عادی بود. در خرده مقیاس های همدلی شناختی و واکنش پذیری عاطفی از خرده مقیاس های مقیاس بهره همدلی، بین افراد دارای رگه های خودشیفتگی خودبزرگ بین و افراد عادی تفاوت معنادار وجود داشت. تنها تفاوت معنادار بین افراد دارای دو نوع رگه های خودشیفتگی، در خرده مقیاس همدلی شناختی به دست آمد. نتایج در حمایت از این نظریه است که دو نوع خودشیفتگی را دو بروز متفاوت از یک آسیب شناسی مشابه می داند که بر اساس کارکرد دفاعی فرد می تواند به گونه های متفاوتی تظاهر یابد.

این تفکر که توانایی انتقال حافظه کسب شده از طریق مکانیسم های غیرتحصیلی و غیرژنتیکی به نسل بعد وجود دارد، پس از ارایه شدن توسط لامارک مورد توجه عموم قرارگرفت. به طور گسترده پذیرفته شده است که تجربیات والدین اثرات قوی بر عملکردهای فیزیولوژیکی، متابولیکی و سلولی موجودات زنده داشته، که این اثرات از طریق اصلاحات اپی ژنتیک در میان نسل ها منتقل می شوند. اصلاحات اپی ژنتیک که مستعد تغییر در برابر شرایط محیطی هستند و به فرزندان منتقل می شوند شامل متیلاسیون DNA، اصلاح هیستون و RNAهای کدگذاری نشده کوچک هستند. درحال حاضر یکی از جذاب ترین موضوعات مورد بحث در زمینه انتقال اپی ژنتیک، انتقال فنوتیپ های حافظه و قابلیت های یادگیری و حافظه است. به ارث بردن ویژگی های اپی ژنتیک امکان انتقال اطلاعات سازگار و یا ناسازگار با محیط اجدادی را به فرزندانشان فراهم می کنند. نتایج مطالعات نشان می دهد که قرارگرفتن والدین در معرض محرک های محیطی پیش از لقاح منجر به تغییر در ظرفیت های شناختی فرزندانشان خواهد شد. جالب تر آنکه یادگیری تکالیف شناختی والدین منجر به بهبود فرآیند یادگیری در فرزندان شده و فرآیند تحکیم حافظه را تسهیل می نماید. سه فرآیند اپی ژنتیک عمده درگیر در یادگیری و تحکیم حافظه شامل متیلاسیون DNA، متیلاسیون هیستون و استیلاسیون هیستون است. این فرآیندها ویژگی های ژنوم یا تعاملات بین ژنوم و هسته هیستون را ویرایش کرده و تغییرات ساختاری را در کروماتین القاء می کنند و منجر به تغییرات رونویسی ژن های مختلف تاثیرگذار بر شکل گیری حافظه می شوند. انتقال این اصلاحات ایجاد شده در کروماتین از والدین به فرزندان منجر به تسهیل روند یادگیری و تحکیم حافظه فرزندان می شود.

Sluggish Cognitive Tempo is used to describe a particular type of attention deficit, concentration, and slowness in information processing. The aim of this study was to investigate the psychometric properties of the Sluggish Cognitive Tempo Scale (SCTS) of the parent form among Iranian children. The present study is a descriptive study. A sample of 1700 people was selected from the provinces of Tehran, East Azerbaijan, West Azerbaijan, Kurdistan, Fars and Khorasan using cluster sampling method. 122 subjects were excluded from statistical analysis due to incomplete answers to the questionnaires and thus the final sample was reduced to 1578 parents. The confirmatory factor analysis method and internal consistency were used to compute the Sluggish Cognitive Tempo Scale factorial validity and reliability, respectively. Also, in order to examine the construct validity of the Sluggish Cognitive Tempo Scale, we computed correlations between different dimensions of Sluggish Cognitive Tempo Scale with Attention Deficit Subscale of Mental Health Assessment Questionnaire for Children and Adolescents. The results of statistical results showed that this scale has structural validity, criterion and convergence in Iranian society. The results indicate that the scale is three factors and also the validity of the scale using Cronbach's alpha method and retest test after Approved two weeks. According to the findings of the present study, the parent form of the Sluggish Cognitive Tempo Scale (SCTS) has a good validity and reliability and it can be used in research related to slow Cognitive multiplication in Iranian society.

We address the throughput maximization problem for downlink transmission in DF-relay-assisted Cognitive radio networks (CRNs) based on simultaneous wireless information and power transfer (SWIPT) capability. In this envisioned network, multiple-input multiple-output (MIMO) relay and secondary user (SU) equipment are designed to handle both radio frequency (RF) signal energy harvesting and SWIPT functional tasks. Additionally, the Cognitive base station (CBS) communicates with the SU only via the MIMO relay. Based on the considered network model, several combined constraints of the main problem complicate the solution. Therefore, in this paper, we apply heuristic guidelines within the convex optimization framework to handle this complexity. First, consider the problem of maximizing throughput on both sides of the relay separately. Second, each side progresses to solve the complex problem optimally by adopting strategies for solving sub-problems. Finally, these optimal solutions are synthesized by proposing a heuristic iterative power allocation algorithm that satisfies the combinatorial constraints with short convergence times. The performance of the optimal proposed algorithm (OPA) is evaluated against benchmark algorithms via numerical results on optimality, convergence time, constraints’ compliance, and imperfect channel state information (CSI) on the CBS-PU link.